De cavia heeft een heel arsenaal van moge­lijk­heden om met zijn omgeving te commu­ni­ceren. Oorspron­ke­lijk komen cavia’s uit gebieden waar veel struiken staan en hoog gras groeit. Ze zijn in deze omgeving vaak niet in staat elkaar te zien. Om deze redenen hebben ze allerlei geluiden ontwik­keld om contact met elkaar te onderhouden.

Hoog, hard piepen

Hoog, hard piepen, door sommige mensen ook fluiten genoemd, doet een cavia om aandacht te trekken. Jonge dieren die zijn afge­dwaald doen het om hun moeder te roepen. Bij mensen zullen cavia’s gaan piepen als het voertijd geworden is of als de mensen na lange tijd van huis zijn geweest weer thuiskomen.

Knorren

Als een cavia knort, wil hij aangeven dat alles in orde is en er geen gevaar dreigt. De cavia voelt zich goed en wil aangeven dat andere cavia’s rustig bij hem kunnen komen om eens te kijken hoe het daar is.

Stoterige geluidjes

Korte, stoterige geluidjes dienen ter onder­linge commu­ni­catie en als onder­linge band. Deze geluidjes dienen om contact te bewaren wanneer de dieren elkaar niet kunnen zien.

Sissen of klappertanden

Als een cavia gaat sissen en/of klap­per­tanden is er iets mis; dit geluid laten ze horen als ze kwaad zijn. Ook worden deze geluiden gebruikt als impo­neer­ge­drag tussen twee beertjes. Het sissen en klap­per­tanden zal een cavia tegenover de mens niet laten horen.

Brommerig gekwetter

Een brommerig gekwetter is een geluid dat bij de hofma­kerij hoort. Als de cavia de mens op deze manier benadert, vindt de cavia hem in ieder geval bijzonder aardig.

Lichaams­taal

Naast de geluidjes hebben cavia’s ook een vrij duide­lijke lichaams­taal. Cavia’s hebben af en toe een “dolle bui”: ze springen dan luid kwet­te­rend hoog in de lucht en draaien dan een slag. Hierbij rennen ze hard door de kooi. In rust ligt een cavia vaak een beetje op zijn zij onder of in een bedje van hooi.

Meest voor­ko­mende lichaamstaal